Επειδή στον τόπο αυτό θέλουν να νομίζουμε ότι απεργία είναι μόνο η δίωρη στάση εργασίας κι επειδή λίγο έλειψε να πείσουν τον κόσμο ότι όσοι απεργούν είναι οι πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας, αν ακούσει κανείς όσα λέγονται από στόματα εργοδοτών, επιχειρηματιών και από τα πολιτικά τους φερέφωνα, μπορεί να σκεφτεί ότι δεν κάνουν καλά οι εργαζόμενοι που απεργούν.
Η απόδειξη ότι οι απεργοί όχι απλώς κάνουν καλά, αλλά αποτελούν αγωνιστικό παράδειγμα για ολόκληρη την εργατική τάξη, είναι η ίδια η αντίδραση των αφεντικών. Μια αντίδραση που επιστρατεύει από υπερβολές μέχρι αυταρχισμό, από μισές αλήθειες μέχρι ασύστολα ψεύδη, από προσωπικές απειλές μέχρι συλλογική τρομοκρατία.
Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα έχουν αρχίσει οι ίδιοι να τρομοκρατούνται.
Τρομοκρατούνται γιατί η απεργία αποκαλύπτει πλατιά αυτό που για δεκαετίες, για αιώνες ολόκληρους η τάξη τους προσπαθεί να κρύψει, ότι δηλαδή ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
Γιατί η εργατική σου δύναμη είναι το πιο πολύτιμό τους κεφάλαιο, όμως επιμένουν να το μεταχειρίζονται με τον πιο ευτελή, με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο, εφόσον εσύ υποκύπτεις στην ιδέα πως τους έχεις ανάγκη, εφόσον υποκύπτεις στις αυταπάτες που σου πουλάνε, εφόσον σε βλέπουν να «καταπίνεις» το παραμύθι «αν είσαι καλός δούλος, θα έρθει η ώρα να ανταμειφθείς».
Το πρώτο στοίχημα το κέρδισες: είδες το παραμύθι κατάματα και του γύρισες την πλάτη!
Το δεύτερο στοίχημα είναι να μη λυγίσεις μπροστά σε όσα ακολουθούν!
Θα σου επιρρίψουν ευθύνες για «κατάρρευση της οικονομίας», θα κάνουν τηλεοράσεις και εφημερίδες να βουίζουν για χαμένα εκατομμύρια (δικά τους εκατομμύρια, γιατί εσύ δε θα τα έβλεπες ποτέ, ούτε στα όνειρά σου), θα σου φορτώσουν κατασκευασμένες τύψεις για το ψωμί άλλων συναδέλφων σου στις οικοδομές – μπορεί ακόμα και να αρχίσουν να απολύουν, όχι γιατί δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν, αλλά για να σε πείσουν ότι όντως φταις – θα σε πούνε ανεύθυνο, θα προσπαθήσουν να σε καπελώσουν, να σε διπλώσουν σε μία κόλλα χαρτί, να σου «στρογγυλέψουν» τις διεκδικήσεις, να σε «μαλώσουν» γιατί κάνεις σαματά για… «μικροπράγματα» (έτσι βλέπουν εκείνοι τη ζήση σου, τον χρόνο σου μακριά από την οικογένειά σου), να σου πούνε ότι αν σταματήσεις την απεργία, θα είναι πιο καλοί μαζί σου, χωρίς να σου εγγυηθούν τίποτα από αυτά που όντως έχεις ανάγκη.
Ζητάνε από τους εργαζόμενους «υπευθυνότητα», αυτοί που δεν έχουν αναλάβει ποτέ στο μερίδιο που τους αναλογεί την ευθύνη για τη σωματική και πνευματική τους εξόντωση, για συνθήκες ασφάλειας στην εργασία, για ασφαλή και ανθρώπινα ωράρια, για μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες.
Το πρώτο που πρέπει να έχεις καθαρό στο μυαλό σου είναι αυτό: εσύ, εμείς κι όλοι όσοι εργαζόμαστε για ένα μισθό, ελπίζοντας πως θα μπορεί αυτός να μας ζήσει, είμαστε η εργατική τάξη του τόπου αυτού, είμαστε οι παραγωγοί των εκατομμυρίων που δεν βλέπουμε ποτέ στις τσέπες μας, είτε η δουλειά μας είναι στις οικοδομές, είτε είναι στους δρόμους και στα λιμάνια, είτε είναι σε γραφεία, είτε σε καταστήματα, είτε σε ξενοδοχεία. Για τις καθημερινές μας αγωνίες και τους αγώνες μας, τα ζόρια κι τις ανάγκες μας, κανείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει και να φωνάξει, παρά μόνο εμείς!
Οι εργαζόμενοι αυτού του τόπου δεν έχουμε άλλο δρόμο πέρα από αυτόν του ταξικού κινήματος, με συνεχή και δυναμική παρουσία, σε όλους τους χώρους δουλειάς, αλλά και στους δρόμους, με απαιτήσεις για συνολική αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων και πλήρη κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών για υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση.
Λένε πως οι υποχωρήσεις των εργαζομένων γλίτωσαν την χώρα όταν βρέθηκε στα δύσκολα το 2013. Όσα μας πήραν τότε, όμως, παραμένουν αγύριστα, κι ό,τι έδωσαν για να βουλώσουν στόματα, είναι ψίχουλα μπροστά στην ακρίβεια που μας τσακίζει. Η αστική τάξη, τα μεγάλα πορτοφόλια του τόπου που γεμίζουν επειδή εμείς βάζουμε πλάτη στα κέρδη τους, δε θα τα μοιραστούν ποτέ μαζί μας, δε θα μας ανταμείψουν για τις υποχωρήσεις και τα θελήματα που ζητάνε να κάνουμε.
