Σήμερα συμπληρώνονται 16 χρόνια από την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό, Επ. Κορκονέα, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, στα Εξάρχεια.
Αυτή η εν ψυχρώ δολοφονία δεν ήταν τυχαίο γεγονός, ούτε μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας. Ήταν το αποκορύφωμα σε μια περίοδο όξυνσης της κρατικής καταστολής απέναντι στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Το προηγούμενό διάστημα απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις είχαν χτυπηθεί άγρια από τα ΜΑΤ. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους χτύπησαν την ίδια περίοδο με τον πιο βάναυσο τρόπο, το μεγαλύτερο ίσως φοιτητικό κίνημα στην μεταπολίτευση, το 2006—7 ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τον νόμο πλαίσιο που διέλυε κυριολεκτικά την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Εκεί το αστικό κράτος έδειξε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πως αντιμετωπίζει τον λαό και την νεολαία που αγωνίζεται σαν εχθρό, καθώς επιχειρούσε να διαλύσει τις μαζικότατες κινητοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων φοιτητών με ξύλο και συλλήψεις.
Γι’ αυτό και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συνθήματα που φώναζε πλήθος κόσμου σ’ όλη την Ελλάδα τις μέρες μετά την δολοφονία, ήταν πως «αυτή η σφαίρα δεν έπεσε τυχαία», αλλά στόχευε την νεολαία.
Αυτό που ακολούθησε μετά την δολοφονία ήταν ουσιαστικά μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη της λεγόμενης “γενιάς των 500 ευρώ”, στην απαρχή της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης του 2008, των μνημονίων, της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας.
16 χρόνια μετά, κι ενώ ακόμα εκκρεμεί αν θα παραμείνει στην φυλακή ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου, το αστικό κράτος στην Ελλάδα εφαρμόζοντας τις διατάξεις του περιβόητου «τρομονόμου», προφυλακίζει τον Νίκο Ρωμανό, τον άνθρωπο που είδε τότε τον φίλο του Αλέξη να δολοφονείται μπροστά του, με μόνο στοιχείο, το μισό δακτυλικό αποτύπωμά του σε σακούλα σκουπιδιών.
Τόσα χρόνια μετά, επιβεβαιώνεται καθημερινά, ότι η κρατική καταστολή και οι επιθέσεις ενάντια στους εργαζομένους και την νεολαία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής που θυσιάζει δικαιώματα και ελευθερίες, που δολοφονεί (όπως στην περίπτωση των Τεμπών) για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Είναι η ίδια πολιτική που θυσιάζει τους λαούς στο βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που εμπλέκει Κύπρο και Ελλάδα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που στηρίζει την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, που έχει μετατρέπει την Κύπρο σε ορμητήριο πολέμου των ΝΑΤΟικών, ενώ έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις, μετατρέποντάς την χώρα σε στόχο αντιποίνων.
Απέναντι στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική που επιδιώκει να μας οδηγήσει στην εξαθλίωση, με την ακρίβεια, τα πανάκριβα ενοίκια που δημιουργούν τεράστιο στεγαστικό πρόβλημα στα λαϊκά στρώματα, τους καθηλωμένους μισθούς, τις επιθέσεις στα εργασιακά και μορφωτικά μας δικαιώματα, ο λαός και η νεολαία καλούνται με τους αγώνες τους να υψώσουν τείχη αντίστασης και να παλέψουν για την ανατροπή αυτών των πολιτικών, αλλά και του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.
Οι μαχητικές απεργίες διαρκείας των εργαζομένων στα μπετόν και σε άλλους χώρους δουλείας, μας δείχνουν τον δρόμο του αγώνα, της ρήξης και της ανατροπής.
