Ο Υφυπουργός Τουρισμού μίλησε πρόσφατα για την «πολυδιάστατη προοπτική» της Λάρνακας και τη συνολική συμβολή του τουρισμού στο 13,5% του ΑΕΠ. Δεν μας είπε όμως ότι αυτού του είδους η ανάπτυξη αφορά τα συμφέροντα και τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και όχι της εργατικής τάξης.
Οι εργαζόμενοι στην τουριστική βιομηχανία, στα ξενοδοχεία, στην εστίαση, στις υπηρεσίες, νιώθουν στο πετσί τους την «τουριστική άνθηση»: εξοντωτικά ωράρια, εργοδοτική αυθαιρεσία και μη τήρηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας στην απουσία κρατικής εποπτείας, εποχική ανεργία στο τέλος κάθε σεζόν, εξευτελιστικά μεροκάματα που δεν καλύπτουν το κόστος ζωής και τα προς το ζην για μια οικογένεια.
Η κυβέρνηση, σαν γνήσια αντιπρόσωπος της αστικής τάξης, προωθεί για το μεγάλο κεφάλαιο φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, και άφθονο χρήμα από ευρωπαϊκά προγράμματα για τη μεγιστοποίηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, η εργοδοσία μαζί με το αστικό κράτος ολοένα και περισσότερο θεσμοθετεί το ελαστικό ωράριο, την εργασία με ελάχιστα δικαιώματα, για να διατηρηθεί η «ανταγωνιστικότητα του προορισμού». Στην πραγματικότητα αυτό που ζητείται είναι η πάγια θέση για τη μείωση του εργατικού «κόστους», έτσι ώστε να αυξάνεται το περιθώριο κέρδους για το κεφάλαιο. Αυτό μέσα σε ένα πλαίσιο «ανάπτυξης» της πόλης, που περιέχει φυσικά και άλλες μορφές εμπορευματοποίησης της.
Η λεγόμενη «μετατροπή της Λάρνακας σε μητρόπολη» δεν είναι τίποτε άλλο από την πλήρη υπαγωγή του χώρου, της εργασίας και της ζωής στους νόμους της αγοράς, υπό την καθοδήγηση του κεφαλαίου, έτσι ώστε να τύχει όσο μεγαλύτερης εκμετάλλευσης. Οι τοπικές αρχές, αναλαμβάνουν τον ρόλο του διευκολυντή των ξενοδόχων αλλά και των developers, των funds, των επενδυτών, που βλέπουν την πόλη ως ένα αυξανόμενο πεδίο κερδοφορίας.
Η «τουριστική ανάπτυξη» του κεφαλαίου είναι μια ακόμη πλευρά της συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης: εμπορευματοποίηση του χώρου, του πολιτισμού, της φύσης και της εργασίας. Αν δεν αμφισβητηθεί συνολικά αυτό το σύστημα, ο λαός θα συνεχίσει να δουλεύει για τις αυξήσεις του ΑΕΠ που ποτέ δεν τον αφορούν.
Το αφήγημα της «τουριστικής ευημερίας» κρύβει κάτω από το χαλί μια ολόκληρη κοινωνική πραγματικότητα που δεν χωράει στις στατιστικές του Υφυπουργείου:
- Πόσοι εργαζόμενοι στον τουρισμό μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια από τον μισθό τους;
- Πόσες οικογένειες βλέπουν τους δικούς τους ανθρώπους να δουλεύουν σε συνθήκες εντατικοποίησης, χωρίς δικαιώματα;
- Πόσοι νέοι εγκαταλείπουν τον τομέα γιατί δεν προσφέρει προοπτική ζωής;
- Πόσοι μετανάστες εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι και απλήρωτοι;
Αυτή είναι η ανάπτυξη που προβάλλουν: ανάπτυξη για τα κέρδη των καπιταλιστών – στασιμότητα, ανασφάλεια και φτώχεια για τους πολλούς.
Η ΚΠΚ απαιτεί να αλλάξει ριζικά το καθεστώς στον τουρισμό, χωρίς την εργατική τάξη να είναι υποζύγιο αυτής της «ανάπτυξης».
Η Κύπρος δεν είναι τουριστικό προϊόν – είναι πατρίδα της εργατικής τάξης. Και αυτή αξίζει δουλειά με δικαιώματα.
