Για ακόμη μια φορά οι υπεύθυνοι αντί να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, προχωρούν σε αποφάσεις για το θεαθήναι που δεν θα έχουν αποτελέσμα ως προς την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα. Η απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων εκτός έδρας όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά σαν παυσίπονο προς αντιμετώπιση καρκίνου, σκοτώνει ακόμη περισσότερο τον αθλητισμό.
Ένα αθλητισμό ήδη λαβωμένο από την εμπορευματοποίηση του λεγόμενου «μοντέρνου» ποδοσφαίρου. Όπου πίσω από το περιτύλιγμα του εμπορεύματος υπάρχει τεράστια σαπίλα. Όλα στο βωμό του κέρδους. Μια εικονογραφημένη μορφή δηλαδή του ίδιου του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού.
Σκάνδαλα με στημένους αγώνες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, διασυνδέσεις με μαφία, κόντρες καπιταλιστών, νεοναζί ως στρατοί των ιδιοκτητών αθλητικών εταιρειών, εκατομμύρια σε τηλεοπτικά δικαιώματα με εξυπηρέτηση συμφερόντων, παράγκες με ελεγχόμενες διαιτησίες και παρασκήνια και ντόπες.
Η απόφαση για απαγόρευση της μετακίνησης φιλάθλων εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των τηλεοπτικών μεταδόσεων και είναι ακόμη πιο προκλητικό το γεγονός ότι ακόμη και αυτά είναι συνδεδεμένα με την ηγεσία της αρμόδιας αρχής που έλαβε την απόφαση που σκοτώνει το ποδόσφαιρο.
Η βία δεν αντιμετωπίζεται με τρομονόμους και απαγορεύσεις μετακινήσεων. Η βία αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, απόρροια του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι προϊόν κοινωνικών ανισοτήτων και φτωχοποίησης των μαζών. Η βία δεν ανθίζει στις κερκίδες, αλλά είναι αποτέλεσμα κοινωνικών καταστάσεων.
Εθελοτυφλούν όσοι επιδιώκουν να βγάλουν τη βία εκτός γηπέδων, αφού δεν θα εξαφανιστεί από τους δρόμους και θα έχει μάλιστα ακόμη πιο ανεξέλεγκτη μορφή. Είμαστε ενάντια σε λογικές θατσερικής καταστολής και μεταφοράς της βίας αλλού.
Η δε παταγώδης αποτυχία της κάρτας οπαδού επαναφέρει στο προσκήνιο την αναγκαιότητα αλλαγών, αλλά και ενίσχυση του αγώνα ενάντια στον τρομονόμο.
Με την ευκαιρία αυτή, θέλουμε να προβάλουμε τις δικές μας θέσεις για τον αθλητισμό ως μια λαϊκή ανάγκη και όχι αυτό που ζούμε σήμερα όπου ο αθλητισμός έχει ενταχθεί στα πλοκάμια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, καταλήγοντας και αυτός βορά του αδηφάγου κεφαλαίου.
Εμείς παλεύουμε για ένα λαϊκό αθλητισμό για τις μάζες και όχι για μια ανεξέλεγκτη πηγή εσόδων για το κεφάλαιο. Παλεύουμε για αθλητικές υποδομές που θα υπηρετούν το λαό και όχι τα κέρδη. Παλεύουμε για λαό που θα αθλείται και θα ψυχαγωγείται και δεν θα είναι απλά πελάτης.
Παλεύουμε για ένα μαζικό λαϊκό αθλητισμό όπως τον γνωρίσαμε στο σοσιαλισμό μέσα από εξαιρετικές υποδομές που μετέτρεπαν κάθε σχολείο και κάθε συνοικία σε μαζικό χώρο άθλησης, με λαϊκή συμμετοχή που κάλυπτε συνεπακόλουθα και τον πρωταθλητισμό, χωρίς όμως να είναι αυτό το θεμέλιο του αθλητισμού.
Χρειάζεται πάλη για ρήξη με το εκμεταλλευτικό σύστημα για να ανοίξει και ο δρόμος για ένα άλλο μαζικό λαϊκό αθλητισμό. Mόνο αυτό αποτελεί πραγματικά εκσυγχρονισμό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και όχι ο κάθε «επενδυτής» που θέλει να σε κάνει πελάτη για τη δική του κερδοφορία κι άλλα συμφέροντα.
To ζήτημα του αθλητισμού, πρέπει να γίνει υπόθεση της λαϊκής πάλης. Μιας πάλης που θα στρέφεται κατά της εμπορευματοποίησής του αθλητισμού. Πάλης για μαζικό λαϊκό αθλητισμό από τα κάτω, ο οποίος δεν θα πετά στα αζήτητα όσους δεν έχουν τα εχέγγυα για πρωταθλητισμό, αλλά θα αναδεικνύει παράλληλα και τους καλύτερους αθλητές, αντί τους καλύτερους χορηγούς-διαφημιστές.
Πάλη για ένα αθλητισμό που θα αντιμετωπίζει τον αθλητισμό ως αυτό που έπρεπε να ήταν: κοινωνικό αγαθό με καθολικό δικαίωμα αξιοποίησής του από το λαό.
Μια πάλη ασφαλώς συνδεδεμένη με τον συνολικό ταξικό αγώνα, που και στην περίπτωση του αθλητισμού θα στοχεύει στην αποκατάσταση της κοινωνικής αποστολής του.
Κομμουνιστική Πρωτοβουλία Κύπρου
