Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα
να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία
να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο.
Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Τον έλεγαν Ανισούρ Ραχμάν. Ήταν 19 ετών. Ένα δεύτερο άτομο που έπεσε από το ίδιο μπαλκόνι, βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση
Υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία μιας πολιτείας όταν ένας νέος άνθρωπος πεθαίνει, πέφτοντας κυνηγημένος από ένα μπαλκόνι;
Εδώ και 2 μέρες από την δολοφονονική έφοδο της Αστυνομίας σε διαμέρισμα, που οδήγησε στον θάνατο αυτού του παιδιού, παρακολουθούμε τους εμπλεκόμενους να αλληλοακυρώνονται με τις υπηρεσιακές τους δηλώσεις και ανακοινώσεις.
Η αρχική εκδοχή ήταν ότι η πολυκατοικία αγοράστηκε από ξένο επενδυτή και πήγε η αστυνομία η ώρα 6 το πρωί να ειδοποιήσει τους ενοίκους πως πρέπει εντός εύλογου χρονικού πλαισίου να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματα τους. Μέσα σε 2 ώρες και μετά την δημόσια κατακραυγή, οι πληροφορίες από την αστυνομία άλλαξαν. Παράνομη και επικίνδυνη οικοδομή με τους εκπρόσωπους της αστυνομίας να μιλούν σαν πολεοδομικοί υπάλληλοι ή σαν να ήταν εκπρόσωποι του Δήμου. Μέχρι το απόγευμα αναγκάστηκαν να παραδεχθούν πως μετά από πληροφορίες για παράτυπους μετανάστες, μονάδα της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης «επισκέφτηκε» το συγκεκριμένο διαμέρισμα για έλεγχο!
Με επίσημη ανακοίνωση τους δήλωσαν πως η ώρα 6 το πρωί, κτύπησαν το κουδούνι σαν κύριοι χωρίς ένταλμα έρευνας, και ζήτησαν ευγενικά να εισέλθουν στο διαμέρισμα. Διαβεβαιώνουν πως δεν εκφόβισαν, δεν μπουκάραν με την βία μέσα και δεν απείλησαν τους ενοίκους. Οι φωτογραφίες φυσικά της σπασμένης πόρτας που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, δεν βοηθάει, και καταρρίπτει το επίσημο αφήγημα.
Το αποτέλεσμα της επιχείρησης τους ένας 19χρόνος νεκρός και ένας άλλος χαροπαλεύει…
Έχει ηλικία, ήταν 19 χρονών, έχει όνομα, τον λένε Ανισούρ, είχε οικογένεια, μια μάνα, αδέλφια ίσως, φίλους, είχε όνειρα για μια καλύτερη ζωή στον «παράδεισο» της Ευρωπαϊκής μας Χώρας.
Η Ε.Ε όμως των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», που σπατάλα δισεκατομμύρια σε εκστρατείες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν αναγνωρίζει το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα στη ζωή! Στην Ε.Ε. που σπαταλά δισεκατομμύρια για να κρατήσει τους παράτυπους μετανάστες έξω από τα σύνορα της. Στην Ε.Ε. που κτίζει «δομές φιλοξενίας» και πληρώνει τις δήθεν αντιρατσιστικές καμπάνιες.
Ο Ανισούρ ήταν από το Μπαγκλαντές. Για το αστικό κράτος και την Ε.Ε, ο Ανισούρ ήταν «παράνομος», η εισβολή όμως των Ευρωπαϊκών εργοστασίων στο Μπαγλαντές για φθηνά εργατικά χέρια, παιδικά χέρια στις πλείστες περιπτώσεις , είναι καθόλα νόμιμή.
Εργαζόταν παράνομα σε εστιατόριο μάθαμε. Τον εργοδότη δεν θα τον μάθουμε όμως, ούτε πόσα πλήρωνε για να αξίζει το ρίσκο της παράνομης εργοδότησης. Προφανώς αξίζει το ρίσκο όταν επιλέγεις σκλάβους αντί εργαζόμενους ή όταν γνωρίζει πως το κράτος θα κυνηγήσει το εργαζόμενο αντί τον εργοδότη.
Νόμιζε ο Ανισούρ πως ο δικός μας καπιταλισμός είναι καλύτερος από τον δικό τους.
Οι ευθύνες της Αστυνομίας είναι βαρύτατες και έρχονται να προστεθούν στα υπόλοιπα κρατικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν είτε με την αδιαφορία, είτε με τις πολιτικές του αστικού κράτους, είτε από τις δυνάμεις καταστολής τους.
Οι ευθύνες τις πολιτείας αγγίζουν μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό σαν εισβολή αντί σαν ανθρωπιστική κρίση.
Οι ευθύνες των ΜΜΕ δεν ξεπλένονται με τα δακρύβρεκτα άρθρα που έγραψαν για τον Ανισούρ. Τον είχαν στοχοποιήσει πολύ πριν τον δολοφονήσουν σε μια «τυπική έφοδο».
Δεν πρέπει όμως να συνηθίσουμε τον θάνατο. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη. Δεν θα ζήσουμε σκυφτοί θεατές περιμένοντας ποιος θα είναι ο επόμενος νεκρός μας. Εμείς ξέρουμε, δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος από το να σε σκοτώνουν καθημερινά και εσύ να παραμένεις σκυφτός και ηττημένος.
Σηκώνουμε ανάστημα και στεκόμαστε ανάχωμα στις δυνάμεις καταστολής που στο όνομα της έννομης τάξης σπέρνουν τον φόβο και την απελπισία. Στεκόμαστε απέναντι στο αστικό κράτος που εισάγει αναλώσιμους εργάτες περιορισμένης χρήσης.
Έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Αξίζουμε ένα καλύτερο κόσμο και θα παλέψουμε γι αυτόν
