Σαν σήμερα το 1962 δύο προοδευτικοί τουρκοκύπριοι, ο Αϊχάν Χικμέτ και ο Αχμέτ Γκιουρκάν δολοφονήθηκαν από την φασιστική ΤΜΤ.
Οι δύο συναγωνιστές ήταν δημοσιογράφοι και δικηγόροι, εκδότες της εφημερίδας Τζιουμχουριέτ (Δημοκρατία) που εκδόθηκε στη Λευκωσία ταυτόχρονα με την ανακήρυξη του κυπριακού κράτους, το 1960.
Ήταν αφοσιωμένοι στην ιδέα της συμβίωσης μεταξύ των δύο κοινοτήτων σε μια ενιαία Κύπρο, αρθρογραφούσαν και αγωνίζονταν ενάντια σε όσους προωθούσαν την διχοτόμηση.
Η δράση τους είχε σαν αποτέλεσμα να στοχοποιηθούν από τον Ντενκτάς, ο οποίος έλεγε ότι πρέπει να τους κλείσουν το στόμα.
Στις 25 Μαρτίου 1962 ανατινάχθηκαν στη Λευκωσία δύο μουσουλμανικά τεμένη και η εφημερίδα τους στην έκδοση της 23ης Απριλίου 1962, εξάγγειλε ότι στην επόμενη της έκδοση θα αποκάλυπτε τα ονόματα των βομβιστών, που ήταν τ/κ εθνικιστές.
Επόμενη έκδοση δεν υπήρξε.. Το ίδιο βράδυ δολοφονήθηκαν από την ΤΜΤ και το παρακράτος.
Συγκινείται κανείς σαν μείνει σε νησί χωρίς Πόλη,
σε νησί χωρίς νησί, δίχως όνομα, είναι πολύ βαρύ.
Η πόλη αυτή δεν συγχωρεί αυτούς που κυνηγούν τη νίκη
Χρειάζεται αυτούς που ρισκάρουν την ήττα.
Στα αστέρια που αναβοσβήνουν με τις εποχές
πάνω από τα κυπαρίσσια με την ίδια απελπισία
ίσως δοθεί συγχώρεση…
στο αχυρένιο χρώμα των τειχών, ίσως…
στα άσματα που φωλιάζουν κάτω απ’ τα τείχη, γιατί όχι…
στους έρωτες που μοιάζουν με τους τόπους που γεννήθηκαν, μπορεί…
αλλά σ’ αυτούς που ζουν κολακεύοντας τον γκρίζο λύκο, ποτέ…
Μια οργή χρειαζόμαστε που δε θα πάψει, μέχρι να υψωθούν τα κύματα στην ψυχή των κατακτημένων. Μέχρι τα αφημένα φθινόπωρα να κάνουν έρωτα με την άνοιξη, μέχρι ν’ αδειάσει η μουχλιασμένη οργή στους δρόμους. Θέλουμε σώματα στεγνά, ολότελα απότιστα.
…Τα ποταπά παράθυρα που είδατε αυτούς που σκότωσαν τον Αχμέτ Γκιουρκάν και σιωπήσατε.. Οι αισχρές πόρτες που είδατε τους δολοφόνους του Αϊχάν Χικμέτ και κατάπιατε τη γλώσσα σας, δε θα βρείτε συγχώρεση σ’ αυτή την πόλη…
(από το ποίημα της Τουρκοκύπριας Φαϊζέ Οζντεμιρτζιλέρ)
