Το νέο Υφυπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου είναι η οργανωμένη προσπάθεια εκ μέρους της ΚΔ για συνέχιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής που εφάρμοσαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια των χρόνων και προώθηση των αντιδραστικών Ευρωενωσιακών κατευθύνσεων στη διαχείριση πληθυσμών προς όφελος του κεφαλαίου. Εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η ΕΕ μιλούσε για ανθρώπινα δικαιώματα, πρακτικά αντιμετώπιζε τους πρόσφυγες ως φτηνό εργατικό δυναμικό για το κεφάλαιο, όμως με το νέο «Σύμφωνο για το Άσυλο και τη Μετανάστευση», πλέον κυνικά το παραδέχεται και νομοθετεί αυτές τις απάνθρωπες πολιτικές στο όνομα της «εξωτερικής απειλής» και της «ασφάλειας».
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που το νομοσχέδιο της ΚΔ ενσωματώνει τη λογική τους κόστους για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για λόγους που έχουν να κάνουν είτε με ιμπεριαλιστικούς πολέμους, με υποκινούμενους εμφυλίους, εξαθλίωση και φτώχεια με έμμεση η άμεση εμπλοκή της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικά, το νομοσχέδιο αναφέρει ανάμεσα στους λόγους ανάγκης για δημιουργία του Υφυπουργείου μεταξύ άλλων τους εξής: «λόγω των αυξημένων μεταναστευτικών πιέσεων που δέχεται η Δημοκρατία, τίθεται ως ύψιστη προτεραιότητα η χάραξη και η εφαρμογή ενιαίας και ολοκληρωμένης στρατηγικής για τη μετανάστευση και το άσυλο» και «κρίνεται αναγκαία η μεγιστοποίηση του οφέλους της νόμιμης μετανάστευσης στην ανάπτυξη της κυπριακής οικονομίας».
Με λίγα λόγια, ο κύριος λόγος δημιουργίας του Υφυπουργείου είναι το φιλτράρισμα των ξεριζωμένων για να αποφέρουν υπεραξία στις επιχειρήσεις των καπιταλιστών. Από τη μια το κεφάλαιο φωνάζει, όπως για παράδειγμα στον Τουρισμό, για φτηνούς ξένους εργάτες, όπως για παράδειγμα η πρόσφατη συμφωνία της ΚΔ μέσω Υπουργού Εργασίας για μισθωτούς σκλάβους από την Αίγυπτο με ημερομηνία λήξης. Από την άλλη, η δημογραφική αλλοίωση που επικαλείται κατά καιρούς το πολιτικό προσωπικό είναι για να αποκλείσει το ενδεχόμενο ασφαλών συνθηκών διαβίωσης, για να παραμείνουν φτηνό εργατικό χωρίς δικαιώματα. Το κεφάλαιο παραγγέλνει και το πολιτικό προσωπικό νομοθετεί. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η κυβέρνηση έψαχνε τρόπους να οργανώσει και να εξισορροπήσει μεταξύ των αναγκών του κεφαλαίου, των κατευθύνσεων της Ε.Ε και την προσπάθεια να αποποιηθεί των ευθυνών της για προστασία αυτών των ανθρώπων που εγκλωβίζονται εδώ. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως μοχλό εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης για δημιουργία ακροατηρίου, με το ΕΛΑΜ να επικροτεί και να είναι καθοριστικός πολιτικός δρώντας στη διαμόρφωση αυτής της πολιτικής ατζέντας.
Και προφανώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη διαφημίζει καθημερινώς τα «επιτεύγματα» της όσον αφορά το μεταναστευτικό/προσφυγικό, δίνοντας έμφαση στις επαναπροωθήσεις, με προσπάθεια νομιμοποίησης των pushback μέσω θαλάσσης. Αυτό δεν είναι κάποια ριζοσπαστική προσέγγιση της κυβέρνησης, αλλά τουναντίων, συνιστά συνέχιση της πολιτικής που χάραξε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεταξύ άλλων, η πολιτική αυτή αναγνωρίζει δήθεν ασφαλής ζώνες σε εμπόλεμες χώρες τύπου Συρίας αλλά και προτείνει διαχείριση «εξωτερικών συνόρων» με Ευρωενωσιακές είτε διακρατικές συμφωνίες κατασταλτικού χαρακτήρα τύπου Λιβάνου, Τουρκίας, Τυνησίας, Μαρόκου, Αλβανίας κ.α. Στο πλαίσιο αυτό, η Υπηρεσία Ασύλου της ΕΕ διευρύνει την έννοια της λεγόμενης ασφαλούς τρίτης χώρας, με στόχο να αυξηθούν οι απελάσεις των κατατρεγμένων προσφύγων και μεταναστών στις χώρες προέλευσης και διέλευσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον παρατεταμένο εγκλωβισμό τους σε άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες για τη ζωή και την υγεία τους. Σε αυτή η απανθρωποποίηση των προσφύγων ως απλά αριθμούς που πρέπει να μειωθούν αντανακλάται όλη η αντιδραστική μεταναστευτική πολιτική, και φαίνεται μέσα από τους αριθμούς που παρουσιάζει συχνά πυκνά το Υπουργείο Εσωτερικών, δουλειά που θα αναλάβει το Υφυπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου από εδώ και πέρα.
Αυτές οι αποφάσεις δεν είναι ξεκομμένες από τις ευρύτερες εξελίξεις. Ενώ στην Ε.Ε συνεχίζουν να διακηρύττουν την «ελευθερία», τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και το «κράτος δικαίου», η πραγματικότητα είναι πως υπερισχύουν τα παζάρια για νέα τείχη με ή χωρίς Frontex, κοινωνικό-τεχνικές και ψηφιακές υποδομές και νέα ανάπτυξη αστυνομικών δυνάμεων που ολοένα και περισσότερο μοιάζουν με στρατιωτικά σώματα. Παράλληλα, ενισχονται μηχανισμοί για fast-track εξετάσεις με αποτέλεσμα τις μαζικές απελάσεις, και το φακέλωμα με δημιουργία βάσεων δεδομένων όπως η Eurodac για διακίνηση πληροφοριών με σκοπό την αποτελεσματικότερη εφαρμοφή εγκλωβισμού των προσφύγων στις χώρες πρώτης υποδοχής.
Πρόκειται για αποφάσεις που συνδέονται άμεσα με την στροφή της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ σε δημιουργία κλίματος ανασφάλειας εντός των κρατών της Ε.Ε και οικονομία πολέμου, ενώ συνεχίζεται η ενίσχυση των εξοπλισμών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα κατά των Παλαιστινίων, καθώς ρίχνεται συνεχώς λάδι στη φωτιά με κίνδυνο ανάφλεξης όλης της περιοχής σε τυχόν ανοιχτή σύγκρουση Ισραήλ – Ιράν.
Με βάση τα παραπάνω, δεν μας εκπλήττει ο διορισμός του γνωστού ακροδεξιού νομικού Νικόλα Ιωαννίδη για να ηγηθεί ως ο πρώτος πολιτικός προϊστάμενος αυτού του νεοσύστατου Υφυπουργείου. Πρόκειται για αντιδραστικό πρόσωπο, σε μια θέση με αντιδραστικό νομοσχέδιο, εξ’ ορισμού αντιδραστική πολιτική και άρα ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας. Οι οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις μπορεί να ενοχλούνται για τον εθνικισμό που όζει αυτός ο διορισμός. Όμως, αφού έχουν αποδεχτεί και δεν διαπραγματεύονται την θέση της Κύπρου στην Ε.Ε, δεν έχουν λύσεις σε αυτό το ζήτημα. Οι εξηγήσεις αλλά και οι απαντήσεις τους χαρακτηρίζονται από υποκρισία, σύγχυση και αμφισημία. Αποκρύπτουν πως πρόκειται για αποφάσεις που συνδέονται άμεσα με τον αντιδραστικό χαρακτήρα της φύσης και πολιτικής της Ε.Ε.
Σε αντιδιαστολή με τη βαρβαρότητα των αποφάσεων ΕΕ και την πρόθεση της κυβέρνησης για «διαχείριση» του ανθρώπινου πόνου και ξεριζωμού με όρους αποκλεισμού, καταστολής και τρομοκρατίας, η ΚΠΚ δείχνει την πραγματική ρίζα των «αυξημένων ροών», παλεύει ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς, είδικά στην άμεση περιοχή γύρω από την Κύπρο, αλλά ταυτόχρονα υπερασπίζεται τα πλήρη δικαιώματα των ξεριζωμένων που ζητούν άσυλο και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.
Καλούμε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας σε ενότητα με τους πρόσφυγες και μετανάστες να αντιπαλέψουν τον πραγματικό εχθρό για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους αλλά και να αποσπάσουν εκ νέου δικαιώματα. Για να ανοίξει ο δρόμος συνειδητής αμφισβήτησης και οργάνωσης, για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης, που φέρνει μόνο φτώχεια, εξαθλίωση, πολέμους και ξεριζωμό.
