Σήμερα συμπληρώνονται 11 χρόνια από την δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από νεοναζί της εγκληματικής οργάνωσης, Χρυσής Αυγής.
Οι νεοναζί, ως γνήσιο τέκνο του συστήματος, εξυπηρέτησαν άμεσα το εκμεταλλευτικό σύστημα και το κεφάλαιο και τις αστικές κυβερνήσεις τους και την ΕΕ.
Πέραν από τις άμεσες υπηρεσίες τους στην πλουτοκρατία, αξιοποιήθηκαν και μέσω του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τις υλικές συνθήκες που γεννούν και αναπαράγουν τη μιζέρια και τις κοινωνικές ανισότητες, στοχοποιώντας ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Όμως, απέναντι στη σπορά των νικημένων του ’45, βρέθηκε μια άλλη σπορά, η σπορά του αντάρτικου και της Καισαριανής, της Μακρονήσου και της αντίστασης.
Ο Παύλος, η Μάγδα και ολόκληρο το ταξικό κίνημα της Ελλάδας όρθωσε ανάστημα και κατάφερε την κοινωνική απονομιμοποίηση των νεοναζί, πετυχαίνοντας να εξουδετερώσει τη χρησιμότητα τους ως εμπροσθοφυλακή του αστικού κράτους.
Η λαϊκή πάλη απέτρεψε τη μη καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης από τα ελληνικά δικαστήρια, αναδεικνύοντας παράλληλα ότι η αντιφασιστική πάλη δεν μπορεί να είναι απλά νομικό ζήτημα. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για τη “δικαιοσύνη” των αστών που με την πρώτη ευκαιρία, αναλόγως του τι υπηρετεί ανά διαστήματα τον καπιταλισμό, από δικαστές θα γίνουν και πάλι προωθητές των φασιστών.
Αλλά ακόμη και από τη δική τους σκοπιά, είναι αδιέξοδη η ψευδαίσθηση της επίλυσης συστημικών προβλημάτων με ατομικές καταδίκες. Παραφράζοντας το κάλεσμα του Μπρέχτ για επαγρύπνηση: Να χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος, αλλά να θυμάστε πως η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.
Ενώ η μητρική τους οργάνωση είναι σήμερα στη φυλακή, οι νεοναζί της Κύπρου, απαρνούνται τους «συναγωνιστές» τους και μαζί με ένα συνονθύλευμα άλλων γριβικών, εθνικιστών και φασιστών παρουσιάζονται με “άλλο” προσωπείο στην πολιτική σκηνή.
Με την ανοχή και τη συνενοχή αστικών δυνάμεων και ΜΜΕ που τους κλείνουν το μάτι προσπαθώντας μέσω της κανονικοποίησης τους να εξυπηρετήσουν την αντιδραστική τους ατζέντα ή άλλοτε αναλόγως των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων και σκοπιμοτήτων διαγωνίζονται ως προς το ποιος θα παρουσιαστεί ως δήθεν πολέμιος τους.
Η εργατική τάξη για άλλη μια φορά πρέπει να σταθεί απέναντι τους και να τσακίσει τους ναζί.
Με την πάλη μας ως κομμουνιστές να τους στείλουμε, μαζί με το σύστημα που τους γεννά, εκεί που ανήκουν: στο σκουπιδότοπο της ιστορίας.
